Mooie en inspirerende Marokko Verhalen
Ter ere van het tien-jarig Jubileum van Dades Reizen in 2018 schreven we een verhalenwedstrijd uit. We kregen tientallen mooie Marokko Verhalen toe gestuurd. Hieronder vind je onze selectie van de drie mooiste verhalen!
1) “DE GEBOORTE VAN EEN RIAD” door Jonna ter Veer
Elke riad heeft een verhaal. Dit is het verhaal van Riad Orange in Marrakech.
Op de ochtend van z’n verjaardag werd een baby gevonden, in een fontein omringd door rozenblaadjes in een riad vlakbij het paleis van de sultan in Marrakech.
Het was het enige levende wezen in de binnentuin. Alleen de baby, wat fruitbomen, en het blinkende zonlicht dat zich een weg probeerde te banen naar de tegelvloer.
Er had muziek geklonken in het paleis van de sultan verderop, zo opzwepend en energiek dat niemand had gemerkt hoe de lucht langzaam oranje kleurde, hoogzwanger van Atlantisch zand, dat zich door de wind had laten meevoeren van Essaouira, opwaarts langs de kust naar Safi en via El Jadida de afslag nam.
De violen streken nog enkele malen heen en weer tot het geschreeuw begon. Het ‘Jalla, jalla’ van de gasten raakte aan een lage B. Tot de stemmen verstomden in het geweld van de storm.
Het zand raspte de kelen, verblindde de onbedekte ogen, verhinderde de gasten hun vlucht.
De baby werd gevonden in het waterbassin, ongeschonden en gewikkeld in een doek met goudbrokaat, op tweehonderd meter afstand van het paleis.
…….lees verder in Marokko Verhalen “De Geboorte van een Riad”
2) “DE ZIEL” door Mirette Rotteveel
(Tweede plaats in de mooiste Marokko Verhalen)
In het oostelijke deel van de Hoge Atlas, vlakbij het stadje Tinerhir, ligt de Todra Kloof. De rivieren Todra en Dades hebben hier duizenden jaren hun slijpende werk gedaan. Op sommige punten heeft het water de rotsen tot wel 160 meter diep uitgeslepen. Over de bodem van de kloof stroomt nog steeds een riviertje. Niet meer krachtig, wel koud en kristalhelder.
Op deze bijzondere plek raken twee werelden elkaar; de toeristensector en het lokale leven in de berberdorpen. Of eigenlijk raken ze elkaar niet, ze blijven altijd op eerbiedige afstand. Zoals ook de rotsformaties hier elkaar bijna raken, maar toch afstand houden, en elkaar door de jaren heen met een zekere verwondering aankijken.
Eerbied voor de lokale bevolking is geen rotsvaste zekerheid op deze toeristische plekken. Marokko in mei prikkelt de zintuigen volop, het is een overdaad aan kleuren en indrukken, die schreeuwen om vastgelegd te worden. Geen probleem als het gaat om rotsen en riads, bloemen en bergen, mozaïeken en moskeeën. Maar het is de lokale bevolking die de foto’s een ziel geeft.
En juist daar wringt de schoen tijdens deze reis, merk ik. Menig toerist denkt dat bij een vliegticket ook het recht is inbegrepen om de lokale bevolking te fotograferen. Tegen betaling, stiekem, ik zie alle trucs voorbij komen.
Het gevoel van de bewoners – schuwheid, schaamte, of gewoon de diepgewortelde wens om onbespied te mogen leven – moet wijken omdat de toerist zijn momenten van verwondering in pixels wil vangen. Ik wil er niet aan meedoen. Zeker niet nadat onze reisleidster Christine heeft verteld wat de dieperliggende reden kan zijn voor de afkeer van een fototoestel. Een foto maken staat in sommige culturen gelijk aan het stelen van de ziel.
3) “MAROKKO-VERSLAVING & DROMEDARIS VOOR DUMMIES” door Daphne Keune
(Derde plaats in de mooiste Marokko verhalen)
Als je de beslissing neemt om bij Astrid en Mo een reis te boeken, dan ben je op voorhand reddeloos verloren: een Marokko-verslaving waar je je verdere leven niet meer van afkomt, is het gegarandeerde gevolg hiervan: je bent dus gewaarschuwd…..
Hoe is het anders toch mogelijk dat ik (meer een natuurliefhebber dan een steden-tripper) telkens heimwee heb naar de hectiek en de gekte van Marrakech? Hoe vaak zeggen mijn lief en ik niet tegen elkaar: “Beam me up, Scotty: naar Place des épices!” om op één van de dakterrassen muntthee te drinken en te genieten van het schouwspel van tapijtverkopers, de uitgestalde rieten manden, kruiden, schoenen, tassen en sieraden.
Of om ’s avonds even een heerlijke vegetarische maaltijd te bestellen bij the Earth Café, waar ze ook de heerlijkste versgeperste sappen serveren om daarna nog even rond te dwalen op het Djemaa el Fna-plein waar slangenbezweerders, henna-schilders, speelgoedverkopers en eetstalletjes samen een soort openlucht-circus vormen? Met als afsluiting van de dag de welkome rust die als een behaaglijke deken over je heen valt op het moment dat je de riad binnenstapt voor een heerlijke nachtrust?
De Marokko-verslaving is zo sterk dat ik (tentenschuw als ik ben) wél 5 dagen door de Rozenvallei en de Hoge Atlas trek met gids, kok, ezels voor de bepakking en daar enorm geniet van het wildkamperen en het wassen in de beek! De overweldigende natuur, het aanschuiven voor de lunch bij een heuse nomadenfamilie in hun grot….
Heb jij zelf ook een mooie Marokko verhaal of reisverslag geschreven over je rondreis in Marokko? Stuur het gerust naar ons op info@dades-reizen.nl. Misschien wordt jouw verhaal ook gepubliceerd!
Lees ook een van de andere blogs van Dades Reizen
Lees ook een van de andere blogs van Dades Reizen
Dades Reizen
Dades Reizen